se نام یك بازی دو بعدی قدیمی است كه به خاطر خشونت و جو تاریك خود طرفداران زیادی دارد. با ورود به این نسل، از چندی پیش قرار شده بود که یك عنوان سه بعدی شده از بازی روی كنسول های نسل حاضر ساخته شود كه البته ساخت این بازی با مشكلات زیادی هم روبرو بود تا بالاخره شركت Namco این بازی را امسال عرضه كرد.

داستان

داستان Splatterhouse خیلی شبیه به عناوین اصلی دو بعدی است. بازی در مورد شخصی به نام ریک تیلور (Rick Taylor) است كه در ابتدا نشان داده می شود كه شكمش پاره شده و خون بسیاری از او رفته است. دوست او جنی (Jenny) هم ظاهرا با او بوده و ربوده شده است. ریك در حالیكه امیدی به زنده ماندن ندارد، عكس جنی را مشاهده می كند. ناگهان صدایی عجیب می آید و ریك متوجه می شود که یك ماسك عجیب كنارش افتاده و به او می گوید اگر بدن و روحش را به ماسك بدهد، او اجازه می دهد كه ریك زنده مانده و جنی را نجات دهد. ریك كه در حال مردن است، این پیشنهاد را قبول می كند و با زدن ماسك به یك هیولای بزرگ و خشن تبدیل می شود. او پی می برد که یك دانشمند دیوانه جنی را دزدیده و قصد دارد ارتشی از موجودات شیطانی درست كند. حال شما باید با نیروی شر جنگیده و جنی را بازگردانید. داستان در این بازی بهانه ای برای گیم پلی است و علی رقم پتانسیل بالا، اصلا خوب روایت نمی شود. داستان بیشتر یك دوباره گویی از همان داستان چند سال پیش است و هیچ خلاقیتی در آن پیدا نمی شود.

گرافیك

تغییر از حالت دو بعدی به سه بعدی در Splatterhouse تفاوت آنچنانی در پیشرفت كیفیت بازی ایجاد نكرده است. بافت های بسیار بی كیفیت در كنار فریم پایین، كاری كرده كه Splatterhouse در سطح بازی های متوسط نسل قبل باشد. Loadingها هم بسیار طولانی و گاه تا 40 ثانیه زمان می برند، حتی اگر بازی را روی هارد دستگاه هم نصب كنید، باز هم Loadingها طولانی هستند. طراحی چهره ها خیلی مسخره و بی روح است. بازی سعی داشته یك Cell-Shade هم باشد كه نتیجه بسیار بد و ناقص است. كیفیت بافت های بدن ریک خوب، ولی كیفیت محیط بسیار بد است. این بازی دیوانه وار از خون استفاده كرده كه سازندگان قصد داشته اند با پوشاندن تصویر با خون از نمایش جلوه های زشت گرافیكی جلوگیری كنند. گاه خون زیاد روی تصویر مانع دیدن درست محیط و مبارزات می شود. در كل گرافیك Splatterhuse حرفی برای گفتن ندارد و حتی خون كه اصلی ترین نكته در این بازی است، اصلا خوب كار نشده و خیلی دو بعدی است.

موسیقی/صداگذاری

خوشبختانه موسیقی بازی به جو آن می خورد. انتخاب قطعات سنگین سبك متال كاملا با جو خونین این بازی همخوانی دارد و به خوبی شما را مملو از خشونت می كند. موسیقی رسمی آنچنانی در بازی به گوش نمی رسد و تعداد قطعات موسیقی لایسنس شده هم بسیار كم است. صداگذاری شخصیت ها آنچنان به چشم نمی آید، چون داستان بازی چیز خاصی برای گفتن ندارد. صداگذاری شخصیت اصلی خوب كار شده و ماسك ریك كه The Terror Mask نام دارد هم صحبت می کند. صحبت های این ماسك با ریك خیلی شبیه به صحبت كردن The Darkness در همین بازی است. صداگذار ماسك خیلی سعی كرده كاری شبیه به شاهكار مایک پتون (Mike Patton) در The Darkness انجام دهد، ولی وقتی این دو را با هم مقایسه می كنید، Splatterhouse خیلی مسخره به نظر می رسد. متاسفانه به علت صدای زیاد محیط و موسیقی، صدای ماسك در حین مبارزات اصلا به گوش نمی رسد، در حالیكه The Darkness واقعا لرزه بر بدن انسان می انداخت.

گیم پلی

شاید بتوان Splatterhouse را خشن ترین بازی تاریخ دانست. عنوانی كه سعی دارد تمام و كمال شما را ترقیب به ریختن خون كند. بازی یك Hack & Slash است، ولی عملا هیچ تفاوتی با H&Sهای سبك 2D ندارد و خیلی كم عمق و بی مصرف طراحی شده است. دوربین خیلی بد كار می كند و اگر بخواهید آن را تكان دهید در نماهای خارج از مبارزه خیلی گیج عمل می كند. فنون رزمی فقط در ظاهر با هم فرق دارند و هیچ تفاوت عمده ای نسبت به هم ندارند. اسلحه هایی مثل چوب های میخ دار و یا اره برقی در بازی وجود دارند كه سعی داشته اند تنوعی به مبارزات بدهند. با ریختن خون بیشتر می توانید نیروهای جدیدتری بخرید و یا با زدن LT و B (در نسخه X360) خون دشمنان را جذب كرده و نوار سلامتی خود را ارتقاء دهید. متاسفانه HUDهای بازی هم خوب عمل نمی كنند. وقتی میزان سلامتی شما كم باشد، هیچگونه اخطاری از بازی داده نمی شود و گاهی بدون آن كه متوجه باشید، می میرید. ساختار كلی گیم پلی هم بسیار ضعیف است. مراحل فوق العاده تكراری و بی مزه هستند. شما مدام باید در این بازی یك دكمه را فشار دهید تا دشمنان را بكشید و خون بریزید. گاهی حتی ضربات شما به دشمن هم نمی خورد، ولی آن ها آسیب می بینند. Boss Fightها خیلی كم عمق و آسان هستند و سایر قسمت های گیم پلی خیلی كلیشه ای و سطحی كار شده اند. جاخالی دادن از ضربات، خیلی بی مصرف است و اصلا درست كار نمی كند. هوش مصنوعی دشمنان هم بسیار پایین است و گاهی پشت هم گیر می كنند، به صورتی كه انگار در صف نانوایی ایستاده اند تا شما را بكشند! در نهایت Splatterhouse بجز خشونت هیچ چیز دیگری در گیم پلی ندارد و پس از مدت كمی از آن خسته می شوید. این در حالیست كه امسال بازی های بزرگی در سبك H&S عرضه شدند كه هر كدام به نحوی قصد نوآوری در سبك خود را داشته اند.

نتیجه گیری

در نهایت Splatterhouse یك بازی بسیار ضعیف و خشن است كه اصلا به افراد سنین پایین این عنوان را توصیه نمی كنیم. بازی ای كه قصد دارد با نمایش خون و خشونت مخاطب را ارضاء كند خیلی حیوانی و زشت به نظر می رسد.