اکنون نزدیک به پنج سال است که از ورود نسل فعلی کنسول ها می گذرد و نزدیک به پنچ سال دیگر هم تا آخر این نسل باقی مانده است. اگر از کمپانی هایی مانند Microsoft و Sony درباره نسل بعدی کنسول هایشان سوال کنید (با توجه به اینکه به تازگی هم کنترلرهای Kinect و Move نیز برای آن ها عرضه شده اند)، قطعا آن ها چیزی به شما نخواهند گفت. اما سوالی که همیشه ذهن بازیکنان را به خود مشغول می کند، این است که نسل جدید کنسول مورد علاقه آن ها چطور خواهد بود و چه امکاناتی را به همراه خواهد داشت؟ در این مطلب قصد داریم به این موضوع بپردازیم. کنسول های نسل بعدی چگونه خواهند بود و چه چیزی در این نسل از کنسول ها وجود نداشته که دوست دارید آن را در نسل بعدی کنسول خود ببینید؟ در قسمت اول این مطلب به سراغ نسل بعدی کنسول Xbox می رویم. Xbox 720 یا Xbox 3 یا هر چیزی که دوست دارید اسمش را بگذارید، باید چه چیزی هایی داشته باشد؟ چه چیزهایی در Xbox 360 وجود ندارند که دوست دارید آن ها را در نسل بعدی این کنسول ببینید؟ موضوع کمی جالب شد، چرا که در این لحظه همه ما در تصورات خود کنسولی آرمانی را تجسم می کنیم. کنسولی که من به آن فکر می کنم، شاید با آن چیزی که شما فکر می کنید، تفاوت بسیاری داشته باشد. نکته ای که کاملا طبیعی به نظر می رسد، این است که این کنسول پیشرفت سخت افزاری خواهد داشت و حتما از Xbox 360 قوی تر خواهد بود. پس بهتر است که از این موضوع عبور کنیم و به مسائل بعدی بپردازیم.

اولین مسئله این است که بعد از Xbox 360 دیگر DVD به طور جدی از دور خارج می شود. اینجاست که یک فرمت جدید نیاز می شود. شاید در نگاه اول Blu-ray جایگزین مناسبی باشد، اما چرا از یک فرمت جدیدتر با فضای بیشتر استفاده نشود؟ فرمتی که بتواند بیشتر از 50 گیگ اطلاعات را روی خود ذخیره کند. شاید 100 گیگ اطلاعات؟ به نظر من 100 گیگ اطلاعات به نوعی پدر پدرسوخته دوستان Pirate باز را هم در می آورد! شاید هم اصلا در نسل جدید از دیسک برای عرضه بازی ها استفاده نشود. شاید بازی ها در نسل بعدی به صورت دیجیتالی قابل دسترس باشند. یعنی اینکه باید بازی جدید را از شبکه های آنلاین (سیستمی شبیه روش بازی های Arcade روی شبکه های آنلاین) خریداری کرد. البته شبکه Steam و Game for Windows Live هم اکنون بازی ها را به صورت آنلاین عرضه می کنند. لازم به ذکر است که این روش با استقبال بازیکنان و حتی سازندگان بازی هم مواجه شده، چرا که بازیکنان با قیمت کمتر بازی را خریداری می کنند و سازندگان هم از اینکه بازی آن ها کپی نمی شود خوشحال هستند. پس اگر در نسل بعدی دیدیم که کنسول جدید Xbox دارای Media خاصی برای بازی نبود، نباید تعجب کرد. البته اگر این کنسول از درایو Blu-ray یا چیزی جدیدتر برای پخش فیلم های جدید و... پشتیبانی کند، چندان بد هم نخواهد شد، چون علاقه مندان به فیلم کم نیستند. در دومین مسئله می توان به شبکه آنلاین اشاره کرد. شبکه Xbox Live تنها شبکه آنلاین بازی های کامپیوتری است که نزدیک به 8 سال عمر دارد.

استقبال زیاد کاربران از این شبکه باعث شده تا Xbox Live به شبکه بسیار قدرتمندی تبدیل شود که دیگر تنها یک فضا برای بازیکن ها نباشد. شبکه های اجتماعی مانند Facebook و Twitter، شبکه Last Fm برای موسیقی، شبکه Zune و Netflix برای پخش فیلم های روز به صورت HD و شبکه ESPN برای پخش برنامه ورزشی از جمله امکانات شبکه Xbox Live به شمار می روند. عرضه بازی های Arcade انحصاری یا عمومی و آیتم های خاص برای بازی های متعدد به این محبوبیت اضافه کرده اند. اما در نسل بعدی فکر می کنید Xbox Live نیاز به چه چیزهایی دارد؟ بازی های Arcade بیشتر، سیستم های سرگرمی بیشتر و امکانات آنلاین بیشتر مواردی نیستند که برای نسل بعدی نیاز باشند، چرا که هر سال Microsoft از این قبیل چیزها را به این شبکه اضافه می کند. شاید Xbox Live نیاز به این دارد که از طریق شبکه هایی خارج از Xbox هم در دسترس باشد. البته باز هم این موضوع روی Windows Phone 7 امکان پذیر است. شاید در آینده شاهد این بودیم که کاربران شبکه Xbox Live و Steam بتوانند با یکدیگر آنلاین بازی کنند. عده ای روی PC بازی می کنند و عده ای هم روی کنسول. به نظر ارتباط شبکه های مجازی دنیای بازی های کامپیوتری می تواند یک نوآوری تازه در این زمینه باشد. قسمت دیگر، می تواند ایجاد تغییراتی در سیستم Achievementها باشد. Achievementها به نوعی یک حس رقابت را بین بازیکنان به وجود می آورند و باعث می شوند که بازیکنان در کسب آن ها با یکدیگر مسابقه بدهند.

همین امر سبب شد تا سیستم Trophy را هم روی PS3 ببینیم. این سیستم، علاوه بر دادن GameScore و چیزهایی برای آواتارها می تواند کارهای بیشتری را نیز انجام دهند. البته باز هم این تغییرات در روی این نسل از Xbox  هم امکان پذیر است. اما فکر می کنید در نسل بعدی Achievementها به چه صورت خواهند بود؟ نکته بعدی شامل تکنولوژی می شود که هم اکنون در ابتدای راه است و مسیر طولانی را پیش رو دارد. تکنولوژی 3D چیزی است که امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. اما نه تلویزیون های 3D همگانی شده اند و نه عنوان های خاصی به طور 3D عرضه می شوند. 3D مشکلات خاص خود را دارد. برای تماشای بازی ها و فیلم ها به صورت 3D نیاز به عینک های سه بعدی دارید. عینک هایی که برای بسیاری از بازیکنان پس از مدتی سردرد به همراه می آورند و باعث می شوند بازیکن بی خیال این تکنولوژی شود و بازی را به صورت معمولی بازی کند. راه حل این مشکل، چیزی است که هم اکنون Nintendo روی کنسول 3DS پیاده کرده، نمایش تصاویر 3D بدون عینک. به احتمال زیاد تمام کنسول های نسل بعد به سمت 3D می روند و تا آن سال، هم قیمت تلویزیون های 3D افزایش پیدا می کند و هم بازی ها و فیلم های بسیار زیادی به صورت 3D عرضه شده اند. حال اگر نسل بعدی بتواند تکنولوژی 3D را بدون نیاز به عینک به همراه بیاورد، بسیار عالی خواهد بود و بازیکنان به راحتی می توانند از 3D لذت ببرند. حال فکر می کنید در نسل بعدی کنسول ها استاندارد تصاویر به چه مرحله ای می رسند؟ آیا بازی ها همگی روی 1080p اجرا می شوند؟ یا یک استاندارد تصویری جدید مثل Ultra High Definition جایگزین استاندارد فعلی می شود؟ واقعا لذت انجام بازی های جدید با وضوح تصویری 4320p بسیار شگفت انگیز و هیجان آور خواهد بود. نسل فعلی Xbox هماهنگی خوبی با سیستم عامل Windows بخصوص Vista و 7 دارد. اما این هماهنگی فقط در حد به اشتراک گذاشتن تصاویر، موسیقی و فیلم های مختلف بین این دو پلتفرم است. در نسل بعدی این امکان وجود دارد که این هماهنگی بیشتر از این هم بشود. مثلا بتوان به طور شبکه یک بازی را روی Xbox و PC بازی کرد. قابلیتی که خیلی ها دوست داشتند در این نسل امکان پذیر می شد. بازی های بسیار خوبی به طور مشترک برای Xbox و PC منتشر می شوند و این امکان می تواند ارتباط این دو نسخه را با همدیگر بسیار بیشتر کند. خب، این ها تنها ایده ها و فکرهایی هستند که به راحتی می توانند به حقیقت تبدیل شوند. اما شاید از این ها بهتر را در آینده شاهد باشیم. در قسمت بعدی این مطلب به نسل بعدی کنسول PS3 می پردازم و ایده های جالبی را در ارتباط با نسل بعدی PS3 بیان می کنم.

se نام یك بازی دو بعدی قدیمی است كه به خاطر خشونت و جو تاریك خود طرفداران زیادی دارد. با ورود به این نسل، از چندی پیش قرار شده بود که یك عنوان سه بعدی شده از بازی روی كنسول های نسل حاضر ساخته شود كه البته ساخت این بازی با مشكلات زیادی هم روبرو بود تا بالاخره شركت Namco این بازی را امسال عرضه كرد.

داستان

داستان Splatterhouse خیلی شبیه به عناوین اصلی دو بعدی است. بازی در مورد شخصی به نام ریک تیلور (Rick Taylor) است كه در ابتدا نشان داده می شود كه شكمش پاره شده و خون بسیاری از او رفته است. دوست او جنی (Jenny) هم ظاهرا با او بوده و ربوده شده است. ریك در حالیكه امیدی به زنده ماندن ندارد، عكس جنی را مشاهده می كند. ناگهان صدایی عجیب می آید و ریك متوجه می شود که یك ماسك عجیب كنارش افتاده و به او می گوید اگر بدن و روحش را به ماسك بدهد، او اجازه می دهد كه ریك زنده مانده و جنی را نجات دهد. ریك كه در حال مردن است، این پیشنهاد را قبول می كند و با زدن ماسك به یك هیولای بزرگ و خشن تبدیل می شود. او پی می برد که یك دانشمند دیوانه جنی را دزدیده و قصد دارد ارتشی از موجودات شیطانی درست كند. حال شما باید با نیروی شر جنگیده و جنی را بازگردانید. داستان در این بازی بهانه ای برای گیم پلی است و علی رقم پتانسیل بالا، اصلا خوب روایت نمی شود. داستان بیشتر یك دوباره گویی از همان داستان چند سال پیش است و هیچ خلاقیتی در آن پیدا نمی شود.

گرافیك

تغییر از حالت دو بعدی به سه بعدی در Splatterhouse تفاوت آنچنانی در پیشرفت كیفیت بازی ایجاد نكرده است. بافت های بسیار بی كیفیت در كنار فریم پایین، كاری كرده كه Splatterhouse در سطح بازی های متوسط نسل قبل باشد. Loadingها هم بسیار طولانی و گاه تا 40 ثانیه زمان می برند، حتی اگر بازی را روی هارد دستگاه هم نصب كنید، باز هم Loadingها طولانی هستند. طراحی چهره ها خیلی مسخره و بی روح است. بازی سعی داشته یك Cell-Shade هم باشد كه نتیجه بسیار بد و ناقص است. كیفیت بافت های بدن ریک خوب، ولی كیفیت محیط بسیار بد است. این بازی دیوانه وار از خون استفاده كرده كه سازندگان قصد داشته اند با پوشاندن تصویر با خون از نمایش جلوه های زشت گرافیكی جلوگیری كنند. گاه خون زیاد روی تصویر مانع دیدن درست محیط و مبارزات می شود. در كل گرافیك Splatterhuse حرفی برای گفتن ندارد و حتی خون كه اصلی ترین نكته در این بازی است، اصلا خوب كار نشده و خیلی دو بعدی است.

موسیقی/صداگذاری

خوشبختانه موسیقی بازی به جو آن می خورد. انتخاب قطعات سنگین سبك متال كاملا با جو خونین این بازی همخوانی دارد و به خوبی شما را مملو از خشونت می كند. موسیقی رسمی آنچنانی در بازی به گوش نمی رسد و تعداد قطعات موسیقی لایسنس شده هم بسیار كم است. صداگذاری شخصیت ها آنچنان به چشم نمی آید، چون داستان بازی چیز خاصی برای گفتن ندارد. صداگذاری شخصیت اصلی خوب كار شده و ماسك ریك كه The Terror Mask نام دارد هم صحبت می کند. صحبت های این ماسك با ریك خیلی شبیه به صحبت كردن The Darkness در همین بازی است. صداگذار ماسك خیلی سعی كرده كاری شبیه به شاهكار مایک پتون (Mike Patton) در The Darkness انجام دهد، ولی وقتی این دو را با هم مقایسه می كنید، Splatterhouse خیلی مسخره به نظر می رسد. متاسفانه به علت صدای زیاد محیط و موسیقی، صدای ماسك در حین مبارزات اصلا به گوش نمی رسد، در حالیكه The Darkness واقعا لرزه بر بدن انسان می انداخت.

گیم پلی

شاید بتوان Splatterhouse را خشن ترین بازی تاریخ دانست. عنوانی كه سعی دارد تمام و كمال شما را ترقیب به ریختن خون كند. بازی یك Hack & Slash است، ولی عملا هیچ تفاوتی با H&Sهای سبك 2D ندارد و خیلی كم عمق و بی مصرف طراحی شده است. دوربین خیلی بد كار می كند و اگر بخواهید آن را تكان دهید در نماهای خارج از مبارزه خیلی گیج عمل می كند. فنون رزمی فقط در ظاهر با هم فرق دارند و هیچ تفاوت عمده ای نسبت به هم ندارند. اسلحه هایی مثل چوب های میخ دار و یا اره برقی در بازی وجود دارند كه سعی داشته اند تنوعی به مبارزات بدهند. با ریختن خون بیشتر می توانید نیروهای جدیدتری بخرید و یا با زدن LT و B (در نسخه X360) خون دشمنان را جذب كرده و نوار سلامتی خود را ارتقاء دهید. متاسفانه HUDهای بازی هم خوب عمل نمی كنند. وقتی میزان سلامتی شما كم باشد، هیچگونه اخطاری از بازی داده نمی شود و گاهی بدون آن كه متوجه باشید، می میرید. ساختار كلی گیم پلی هم بسیار ضعیف است. مراحل فوق العاده تكراری و بی مزه هستند. شما مدام باید در این بازی یك دكمه را فشار دهید تا دشمنان را بكشید و خون بریزید. گاهی حتی ضربات شما به دشمن هم نمی خورد، ولی آن ها آسیب می بینند. Boss Fightها خیلی كم عمق و آسان هستند و سایر قسمت های گیم پلی خیلی كلیشه ای و سطحی كار شده اند. جاخالی دادن از ضربات، خیلی بی مصرف است و اصلا درست كار نمی كند. هوش مصنوعی دشمنان هم بسیار پایین است و گاهی پشت هم گیر می كنند، به صورتی كه انگار در صف نانوایی ایستاده اند تا شما را بكشند! در نهایت Splatterhouse بجز خشونت هیچ چیز دیگری در گیم پلی ندارد و پس از مدت كمی از آن خسته می شوید. این در حالیست كه امسال بازی های بزرگی در سبك H&S عرضه شدند كه هر كدام به نحوی قصد نوآوری در سبك خود را داشته اند.

نتیجه گیری

در نهایت Splatterhouse یك بازی بسیار ضعیف و خشن است كه اصلا به افراد سنین پایین این عنوان را توصیه نمی كنیم. بازی ای كه قصد دارد با نمایش خون و خشونت مخاطب را ارضاء كند خیلی حیوانی و زشت به نظر می رسد.